Dotyka bowiem ona 15–20% populacji w wieku rozrodczym, co w przypadku naszego kraju może oznaczać nawet 1,5 mln par. Definicja niepłodności jest dość prosta. To brak ciąży po roku regularnego współżycia seksualnego i wbrew temu co twierdzi wielu, zapewne głęboko wierzących, polityków czy publicystów, bez wątpienia jest chorobą. Dlatego też, roczny okres oczekiwania na ciążę uprawnia do zgłoszenia się do lekarza ginekologa po pomoc. W pewnych sytuacjach, takich jak zaburzenia miesiączkowania, wiek kobiety powyżej 35 lat czy uzasadnione podejrzenie patologii macicy lub niepłodności męskiej, okres ten należy skrócić.

Diagnostyka niepłodności powinna zawsze obejmować obydwoje partnerów. Do najczęstszych jej przyczyn należą czynnik męski, zaburzenia jajeczkowania, uszkodzenie lub niedrożność jajowodów, zaawansowany wiek kobiety, nieprawidłowości macicy (polipy endometrialne, zrosty wewnątrzmaciczne, wrodzone wady budowy), choroby ogólnoustrojowe (np. niewydolność nerek, choroby autoimmunologiczne itp), czynnik szyjkowy lub immunologiczny oraz czynnik niewyjaśniony.

Tanie oraz nieinwazyjne badanie nasienia wciąż pozostaje podstawą oceny płodności mężczyzny. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, istnieje możliwość wykonania ponadstandardowych testów nasienia, badań hormonalnych lub genetycznych.  Niestety tylko niektóre zaburzenia hormonalne poddają się skutecznemu leczeniu farmakologicznemu. W większości przypadków pozostaje skorzystanie z technik wspomaganego rozrodu jak inseminacja wewnątrzmaciczna lub zapłodnienie pozaustrojowe (in vitro), zwłaszcza z wykorzystaniem metody wstrzyknięcia pojedynczego plemnika do komórki jajowej (ICSI). Ułatwiają one bowiem posiadanie potomstwa mężczyznom z mniejszą lub bardzo małą ilością plemników. W wielu przypadkach jednak jedynym wyjściem jest użycie nasienia dawcy.