Forum: Kobieta i zdrowie

Bielactwo jest chorobą objawiającą się brakiem pigmentu w skórze, czyli organizm nie wytwarza barwnika warunkującego kolor skóry, a także włosów i tęczówek oczu. Osoby chore na bielactwo mają jasny odcień skóry, czasami również białe włosy, a także brwi i rzęsy.

Dziecko które rodzi się z wrodzonym bielactwem jest różowawe, gdyż naczynia krwionośne prześwitują przez skórę, również tęczówka oka jest czerwona, (spowodowane jest także przez prześwitywanie naczyń krwionośnych).

Bielactwo (zamiennie albinizm) jest chorobą genetyczną. Osoby nią dotknięte są bardzo wrażliwe na działanie promieni słonecznych. Ich skóra bardzo szybko reaguje stanami zapalnymi na obecność promieniowania UV. Występują na niej pęcherze i różnego rodzaju zrogowacenia.

Niestety, bielactwo wrodzone nie jest uleczalne. Można przeprowadzać różnego rodzaju terapie, zmniejszające jego uciążliwość. Stosowane są leki oraz naświetlania promieniami, a także przeszczepy fragmentów naskórka celem repigmentacji lub całkowite (farmakologiczne) pozbycie się pigmentu.

Atopowe zapalenie skóry

jest schorzeniem zaliczanym do chorób atopowych (atopia, czyli uwarunkowana genetycznie skłonność organizmu do nadmiernej reakcji organizmu na działanie czynników zewnętrznych). Inaczej bywa nazywane egzemą atopową. Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest schorzeniem dermatologicznym. Jego przyczynami zwykle są reakcje alergiczne.

Atopowe zapalenie skóry może dotknąć nawet noworodka. Choroba u pacjentów przebiega z różnym nasileniem- objawy najczęściej umiejscawiają się na twarzy, szyi, kończynach (łokcie, kolana). AZS objawia się świądem, zaczerwienieniem się skóry, a nawet jej łuszczeniem. Skóra, na której pojawiło się zapalenie, staje się bardzo sucha i zaczyna pękać. Tworzą się na niej strupy, z których sączy się wydzielina. Trwałe zmiany skórne, które powstały w wyniku AZS, szczególnie na twarzy czy dłoniach, często stają się przyczyną „oszpecenia” pacjenta.

Nie wynaleziono do tej pory leku, który pozwoliłby na całkowite wyleczenie atopowego zapalenia skóry. Jest jednak kilka sposobów na to, by to schorzenie nie było dla pacjentów tak bardzo uciążliwe. Odpowiednia codzienna pielęgnacja skóry (poprzez specjalne substancje nawilżające- emolienty) może zmniejszyć objawy powodujące swędzenie i lepiej natłuścić skórę. Ponadto lekarze zalecają podawanie środków o charakterze przeciwgrzybicznym, by zmniejszyć ryzyko występowania infekcji bakteryjnych, spowodowanych rozdrapywaniem zmian skórnych.

W przypadku występowania AZS ważne jest, by w miarę możliwości unikać czynników, które zaostrzają objawy tej choroby. Należy zatem unikać zakładania tkanin syntetycznych, dymu papierosowego, zwierząt (szczególnie psów i kotów, których obecność jest najczęstszą przyczyną alergii) oraz stosowania detergentów. Należy dbać o czystość w naszym najbliższym otoczeniu.

Afta

to schorzenie, objawiające się owalnym wykwitem z żółtawym nalotem. Naokoło wykwitu robi się czerwony rąbek zapalny. Te otwarte owrzodzenia tworzą się w jamie ustnej. Są bardzo bolesne- szczególnie, gdy występują w dużych grupach. Umiejscawiają się zwykle na podniebieniu, policzkach (wewnątrz jamy ustnej) oraz na języku. Często występują z nawrotami- są to postacie przewlekłe. Jeśli pojawiają się częściej niż raz do roku- mogą być objawem aftowego zapalenia błony śluzowej jamy ustnej. Często chorobie tej towarzyszy niewielka gorączka oraz powiększenie węzłów chłonnych. Oprócz tego pojawia się zaczerwienienie, nadwrażliwość, pieczenie i ból.

Przyczyną powstawania afty mogą być między innymi: uszkodzenia mechaniczne (uraz powstały przy zabiegu stomatologicznym, ukłucie się szczoteczką przy myciu zębów, przypadkowe przygryzienie itp.), alergie, stres, infekcje, hormony, niektóre pokarmy itp. Może również powstawać w wyniku niedoboru witaminy B12, żelaza i kwasu foliowego. Występowanie tej choroby może być również dziedziczne.

Wyróżniamy dwie postacie aft: małe i duże. Małe afty goją się samoistnie. Trwa to zwykle około dwóch tygodni. Lekarze zalecają w leczeniu afty głównie środki koagulacyjne i przyżegające. Można dodatkowo stosować leki przeciwbólowe oraz antyseptyczne. Afty należy czyścić przy pomocy patyczka z watą, maczanego w rozcieńczonej wodzie utlenionej. Cięższe i nawracające postaci aftoz wymagają leczenia antybiotykami lub nawet sterydami.

By zminimalizować ryzyko uszkodzeń mechanicznych w jamie ustnej, zaleca się stosowanie miękkich szczoteczek do mycia zębów oraz sody oczyszczonej. Aby afta szybciej się zagoiła należy unikać spożywania ostrych pokarmów i napojów, oraz stosować dietę, która przyczyni się do szybszego gojenia się ran.

Cysta naskórkowa (torbiel łojowa)

to choroba, którą potocznie nazywamy kaszakiem. Cysta to guz, który rośnie powoli w obrębie skóry. Jest guzem łagodnym, o charakterze torbieli, który wypełniony jest masą łojową i rogową. Cysta naskórkowa może również zawierać elementy mieszków włosowych. Zmiany te pojawiają się zwykle na twarzy, karku, oraz na skórze głowy.
Zasadniczo wyróżnia się dwa rodzaje cyst: kaszaki oraz prosaki (drobne, powierzchowne torbiele, zlokalizowane w obrębie twarzy lub moszny).

Cysty po pewnym czasie powiększają się i zmieniają barwę białą lub żółtawą. Pojawieniu się cysty nie towarzyszy uczucie bolesności ani żaden fizyczny dyskomfort. Dopiero przy powtórnym zakażeniu cysty stają się bolesne i zaczerwienione- jej zawartość może sączyć się na zewnątrz.

Najlepiej udać się do lekarza od razu po pojawieniu się cysty. Nie każda bowiem nadaje się do samodzielnego usunięcia. Należy regularnie robić peelling, gdyż większość zmian może zostać usuniętych w trakcie codziennego, dokładnego mycia twarzy (cysty tworzą się w porach o zatkanym ujściu). Niektóre cysty można likwidować poprzez ich nakłucie oraz wyciśnięcie. Jednak większość przypadków wymaga interwencji chirurgicznej. Lekarz nacina zmianę za pomocą skalpela, lub wręcz wycina zmianę w całości. Możliwe jest również wymrożenie zmiany, oraz uszkodzonych tkanek, które po pewnym czasie ubumierają i samoistnie odpadają. Usunięcie cysty naskórkowej zapobiega nawrotom choroby.

Torbiel łojowa jest niczym innym, jak łagodnym nowotworem skóry. Występuje przeważnie u ludzi młodych, którzy chorują na aktywny trądzik. Zmiany zlokalizowane bywają zwykle w skórze właściwej- wypychając nad sobą naskórek, stają się napięte i twarde. Zdarzają się przypadki, gdy choroba ta dotyka starszych.

Czyrak skórny

to schorzenie skóry owłosionej. Jest to zapalenie mieszka włosowego i jego najbliższego otoczenia. Czyraki skórne tworzą się zwykle tam, gdzie skóra wydziela najwięcej potu (kark, plecy, grzbiet dłoni, pośladki).

Stan zapalny mieszka włosowego rozszerza się na tkankę podskórną- tworzy się ropna krosta, którą czasem trzeba chirurgicznie nacinać, by usunąć jej treść. Jej wielkość może być różna- czasami widuje się ropienie nawet o średnicy 3 centymetrów. Nie powinno się usuwać czyraków samodzielnie- ich nieumiejętne wyciskanie może stać się przyczyną zagrażających naszemu życiu powikłań.

Choroba ta wywoływana bywa przez paciorkowce i gronkowce. Najbardziej bolesne są te czyraki, które występują w miejscach, które mają małą ilość tkanki podskórnej (na przykład na nosie czy na uchu). Najbardziej niebezpieczne bywają czyraki, które umiejscowione są na twarzy, szczególnie w okolicy oka oraz górnej wargi. Może wtedy dojść do przejścia stanu zakażenia na opony naszego mózgu, lub na zatoki jamiste. Zapalenie zatoki jamistej jest stanem, który bezpośrednio zagraża naszemu życiu. Dlatego tez w tym przypadku tak ważne jest, by nie lekceważyć pojawiających się w tych miejscach czyraków i jak najszybciej zacząć je leczyć.

Leczenie, w przypadku pojedynczych czyraków skórnych, to przeważnie nacięcie i wyciśnięcie ropnia. Zasadniczo leczenie powinien przeprowadzić lekarz. Często stosuje się okłady ze środków odkażających oraz z antybiotyku. Po prawidłowym leczeniu nie powinien nam pozostać żaden widoczny ślad- ewentualnie malutka blizna. Leczenie pojedynczych czyraków trwa od kilku do kilkunastu dni.

Jeśli na skórze pacjenta występuje duża liczba czyraków- mówimy wtedy o tzw. czyraczności. Występuje ona szczególnie w przypadku osób chorych na cukrzycę, nerki, wątrobę, otyłość itp.

Łuszczyca

- to jedna z najczęstszych chorób skóry, jest schorzeniem przewlekłym o charakterze zapalnym. choroba ta polega na zbyt szybkim rozmnażaniu się i nieprawidłowym dojrzewaniu komórek naskórka, co w konsekwencji prowadzi do jego rogowacenia. Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną.

Kto na nią choruje
W równym stopniu dotyka ona mężczyzn jak i kobiet. Z badań wynika, że problem łuszczycy dotyczy aż 3% społeczeństwa.

Objawy łuszczycy
Na skórze chorego pojawiają się czerwone zmiany pokryte perłowymi łuskami. Zmiany te najczęściej występują na rękach, nogach, łokciach, kolanach, ramionach, klatce piersiowej, brzuchu, pachwinach. Skóra zaczerwieniona jest wrażliwa na dotyk i może krwawić. Paznokcie u chorego staja się sztywne, łamliwe i tracą połysk.
Łuszczyca jest rozpoznawana na podstawie badania histopatologicznego, RTG kości lub oznaczania czynnika reumatoidalnego.

Leczenie łuszczycy
Całkowicie zależy od lekarza specjalisty - dermatologa, najczęściej stosuje się leczenie zewnętrzne (wystarczające w przypadku łuszczycy zwykłej) mające na celu usunięcie łusek, a następnie zahamowanie nadmiernej proliferacji naskórka..

Rodzaje łuszczycy
Łuszczyca zwykła (90% przypadków), zadawniona, brodawkująca, wysiękowa, brudźcowa, kropelkowata, plackowata, stawowa, krostkowa.

Opryszczka

- to zapalne pęcherzyki na skórze uformowane w skupiska, występuje zazwyczaj w okuł ust lub nosa, czasami w innym miejscu twarzy.

Objawy
Na początku na skórze występuje swędzenie (mrowienie) przez około 1-2 dni przed pojawieniem się opryszczki. Po tym okresie pojawiają się czerwone plamki które zamieniają się w pęcherzyki - zazwyczaj bolesne. Kolejną fazą opryszczki jest pękanie i zlewanie się pęcherzyków w większą całość - na tym etapie istnieje największe prawdopodobieństwo zakażenia innych osób. Ostatnim etapem jest wysychanie, gojenie się pęcherzyków i tworzenie się strupków które są bardzo wrażliwe na dotyk i łatwo pękają.

W śród różnych przyczyn powstawania opryszczki najczęściej wymieniane są przeziębienie, grypa, wyczerpanie organizmu, stres, miesiączka.

Opryszczka leczenie
Aby zminimalizować objawy należy unikać ostrych i kwaśnych przypraw, zaleca się również unikania nadmiernego opalania się oraz wystawiania na zimny wiatr. Natomiast stosowanie maści czy kremów zawierających cynk przyspiesza gojenie opryszczki. również wskazana jest suplementacja witamin z grupy B (witaminy B1 i B12).

Inne nazwy (potoczne)
febra, zimno, skwarka

Ospa wietrzna

jest chorobą zakaźną typową dla wieku rozwojowego, najczęściej chorują na nią dzieci w wieku od kilku do kilkunastu lat. Jest ona wywoływana przez wirusa VZV (tego samego co półpasiec). Wirus ten powoduje ogólne zakażenie organizmu. Przechorowanie ospy wietrznej daje na nią stała odporność, jednakże wirus "uśpiony" w zwojach nerwowych może podczas osłabienia organizmu ponownie zaatakować wywołując półpaśca.

Pierwszym objawem jest znacznie podwyższona temperatura ciała (ok. 37-40 oC), kolejnymi jest ból głowy oraz pogorszone samopoczucie. Na skórze pojawia się znaczna ilość wykwitów które od małej czerwonej plamki, poprzez grudkę zamieniają się w krostę która wysycha po kilku dniach pozostawiając strup.

Cała choroba trwa około 2 tygodni podczas których pojawiają dwa lub trzy "rzuty" wysypki na całym ciele którym towarzyszy świąd. Ospa wietrzna przebiega zazwyczaj łagodnie i poza bliznami po wykwitach nie powoduje innych powikłań. Samą chorobę trzeba "przeleżeć" w łóżku, często zmieniać ubrania, zażywać kąpieli w płynach odkażających a krostki smarować specjalnymi maściami lub pudrami ograniczającymi swędzenie.

Należy pamiętać, że ospa wietrzna jest ostrą chorobą zakaźną, którą można się zarazić droga kropelkową na skutek wdychania wydychanego przez chorego powietrza lub poprzez kontakt z wykwitem (krostką) na ciele chorego.

Inne nazwy:
wiatrówka

Półpasiec

jest wywoływany przez tego samego wirusa co ospa wietrzna (VZV), jest ostra wirusowa choroba zakaźną atakującą jeden nerw czuciowy wraz z powiązanym z nim zwojem międzykręgowym, oraz fragment skóry unerwianej przez ten nerw.

Objawy
Półpasiec atakuje najczęściej jeden ze zwojów klatki piersiowej i właśnie na niej pojawiają się wypryski. Wirus VZV jest spokrewniony z wirusem opryszczki dlatego występujące zmiany skórne są do niej podobne. Opisane zmiany mogą wystąpić także na twarzy i szyi. Kolejnymi objawami są: złe samopoczucie, ból głowy i gardła, stan podgorączkowy.

Kto choruje
Na półpaśca mogą zachorować osoby dorosłe które w dzieciństwie nie przechodziły ospy wietrznej, osoby takie mogą zachorować na półpaśca po kontakcie z dzieckiem chorym na ospę.
Odkryto również półpasiec może zostać wywołany przez wirusa który w dzieciństwie spowodował ospę, a teraz uśpiony w zwojach nerwowych przez kilkanaście lat ponownie zaatakował.

Leczenie
Ważne jest aby po rozpoznaniu półpaśca jak najszybciej udać się do lekarza dermatologa który poda lek hamujący rozwój wirusa co w konsekwencji pomoże nam uniknąć różnych powikłań (podrażnienie nerwu twarzowego, utrata słuchu, zapalenie rogówki, nadwrażliwość w obszarze w którym występował półpasiec).

Świerzb

jest zakaźną chorobą skóry wywołaną przez pasożyty, a dokładnie mówiąc przez roztocze zwane świerzbowcem ludzkim.

Świerzb umiejscawia się w fałdach międzypalcowych, w okolicy nadgarstków, bocznych powierzchniach palców, w fałdach pachowych, zgięciach łokciowych, w okolicach narządów płciowych, pępka i pośladków.

Podstawowymi objawami jest swędzenie. Poprzez drapanie się dochodzi do wtórnych zakażeń ropnych i wyprysków.

Zakażenie świerzbem następuje przez bezpośredni kontakt lub pościel, bieliznę.

Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwświerzbowych na skórę całego ciała, poza głową. Konieczne jest poddanie leczeniu wszystkich domowników, a po ukończonej kuracji wymagane jest zmiana przez wszystkich bielizny i pościeli. Leki przeciwświerzbowe należy stosować pod nadzorem lekarza (ze względu na możliwość ich ubocznego działania). Czas trwania leczenia również zależy od postanowienia lekarza i stosowanego leku.