Forum: Ginekologia - forum dla rodziny i pacjentki

mam 5 miesięcznego syna i znowu zaszłam jestem sama mąż pracuje za granicą nie mam od nikogo pomocy nie dam rady sama zająć się dwójka maluchów dlatego chcem usunąć jestem w 5 tygodniu ciąży proszę pomóżcie nie wiem co mam robić a nie zniose tego że ktoś obcy może zajmować się moim dzieckiem

troszkę nieodpowiedzialne to jest,mogliście uważac a nie teraz chcesz usunąć biednego maluszka.

Zgadzam sie z polcia23. W sumie sama nie jestes masz meza,porozmawiajcie razem,wezcie za i przeciw...,ja natomiast mysle,ze bycie w ciazy jest to dar od Boga,jestes blogoslawiona a usuniecie ciazy to poprostu nazywa sie zabicie dziecka...mam nadzieje ze przedyskutujecie to razem i ze urodzisz malenstwo.

Sama musisz wiedzieć co dla Ciebie najlepsze. Nikt nie podejmie za Ciebie decyzji.
Ja nie jestem ani zwolennikiem ani przeciwnikiem aborcji. Każdy ma prawo do kierowania swoim życiem. Pamiętaj jednak, że musisz dokładnie to przemyśleć. Może zaważyć to na Twoim dalszym życiu.
Na przyszłość zadbaj o antykoncepcję, jeżeli nie chcesz aby sytuacja się powtórzyła.

Piszesz, że nie zniosłabyś żeby ktoś obcy zajmował się twoim dzieckiem, a jesteś w stanie znieść, że sama zabijesz SWOJE dziecko? Ciekawe rozumowanie.

Witam,mój synus mial 4,5 miesiąca jak zaszłam w kolejna ciążę....nie przeszło mi przez myśl zeby ja usunąć...teraz właśnie, obok mnie zasnela śliczna Corcia....Moim zdaniem nie powinnas tego robić....dziecko to zywa istota...ma prawo żyć, nie jest niczemu winne...pozwol mu przyjść na świat....jesli nie checie go wychować oddasz do adopcji....mysle ze zakochasz sie w nim jak tylko zobaczysz maluszka....

Nie rozumiem stwierdzenia, że nie zniesiesz myśli, że ktoś inny zajmuje się Twoim dzieckiem. Tak jak wcześniej ktoś napisał - czy świadomość, że je unicestwiłaś będzie dla Ciebie łatwiejsza?

Nie oceniam - sama mając 5-letnią córkę zaszłam w ciążę, której nie chciałam. Byłam rok po rozwodzie, w dobrych kontaktach z byłym mężem, a obecny że tak powiem "sprawca" wypadku zmył się najszybciej jak mógł. Pierwsze 5 miesięcy ciąży przepłakałam, bo "ten bachor zrujnuje mi życie", bo bałam się, że córka na tym ucierpi, że będzie nam ciężko, i tak właściwie do samego końca ciąży bałam się, że nie dam rady go pokochać. Myślałam o aborcji, ale doszłam do wniosku, że nie będę umiała z tym żyć... Wszystko było źle do pewnego momentu - nie, nie do tego kiedy mój były mąż zdecydował się wrócić i wychowywać małego jak swojego, ani nawet do tego momentu kiedy wzięłam synka na ręce. Wróciłam do domu ze szpitala, trzymałam małego na rękach po karmieniu, i może to banał, bo noworodki nie widzą, ale Synek otworzył szeroko oczy i spojrzał prosto w moje - tak to odczułam. I kuźwa, samo się to dziecko nie zrobiło, nie pchało się na ten świat, więc kto o niego powinien zadbać jak nie ja? Teraz ma dopiero 2 tygodnie a ja patrząc na niego myślę jak mogłam w ogóle wziąć pod uwagę fakt, że miałoby go nie być?!