Nabłonkowe nienowotworowe choroby sromu występują rzadko, ale ich objawy - świąd, ból, pieczenie i podrażnienie skóry okolicy sromu, a także zmiany rozrostowe na sromie wzbudzają niepokój u kobiet.
Przyczynami chorób sromu mogą być:
- zakażenia bakteryjne, grzybicze, rzęsistkowe lub bakteryjne;
- zaburzenia metaboliczne; - występowanie cukrzycy, mocznicy, chorób dróg żółciowych;
- podłoże alergiczne;
- wpływ używek (papierosy, kawa, alkohol);
- brak estrogenów po menopauzie.
Według nowego podziału chorób sromu wyróżnia się:
Nienowotworowe choroby nabłonkowe skóry i błon śluzowych sromu.
- liszaj twardzinowy - jest wynikiem zaburzeń nabłonka i stanu zapalnego skóry właściwej. Występuje najczęściej u kobiet w okresie menopauzy ale może też zdarzyć się u dziewczynek. Dolegliwościami są: uporczywy świąd sromu, pieczenie, kłucie, trudności w kontaktach płciowych.
- dystrofia rozrostowa - czyli rozrost płaskonabłonkowy występuje głównie u kobiet po 50 roku życia. Dominują żywoczerwone nadżerki. Powierzchnia nabłonka pokryta jest warstwą rogową. Zmianom towarzyszy odczyn zapalny. W powyższych dwóch przypadkach chorobę leczy się miejscową za pomocą glikokortykosteroidami - pochodnymi witaminy A.
Śródnabłonkowa neoplazja sromu - zmiany śródnabłonkowe dotyczące nabłonka wielowarstwowego płaskiego.
- rak sromu - występuje rzadko. Stanowi 3-5% wszystkich nowotworów złośliwych narządu płciowego kobiety. Rozwija się zazwyczaj u kobiet starszych między 60 a 70 rokiem życia. Najczęstszym nowotworem złośliwym sromu jest rak płaskonabłonkowy. Najskuteczniejszym leczeniem jest postępowanie chirurgiczne polegające na wycięciu sromu.
